| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| Ciemny tunel wieczoru. |
| Niedokończone wiersze. |
| Wiatr pomrukuje ponuro i nie daje o sobie zapomnieć. |
| Rozkloszowana na łózku. |
| Niepewna siebie. |
| Oddająca się wszystkim i nikomu. |
| Zajęcza warga zwątpienia wywija się w dół. |
| Telewizor mruga ciemną tarczą. |
| Weź mnie za rękę i wyprowadź stąd. |
| Tępy ból głowy. |
| Nieoceniona pomoc innych, przecież trzeba być wdzięcznym. |
| Nie wiem już, co zrobić, aby mieć dostęp do szczęścia. |
| Po drodze czeka na mnie poplątany drut kolczasty mojej duszy. |
| Mrugnę na ciebie, a ty przybiegniesz jak chciwy szczeniak. |
| Posłuchasz wszystkich rozkazów za kawałek kiełbasy. |
| Będziemy tańczyć na stosie naszej desperacji. |
| Ratunku znikąd. |
| Jesteś rozbuchanym ogniem, który dyszy z głębi niebios. |
| Wywraca nasze dusze na drugą stronę. |
| Unosisz się niewidzialny w powietrzu i chcesz, aby zwrócić na Ciebie uwagę. |
| Modlę się zachłannie, nie będąc pewną, czy chwycę za poły Twego płaszcza. |
W twoim oku zmierzch piramid.
Plączesz się bez celu po lesie.
Zmierzch nas zastanie, gdy już nie będzie kryjówki.
A wtedy wyszepczesz mi swoje sekrety.
I zwierz wyskoczy z króliczej nory.
Wykopiemy dół na wzgórzu, aby oddać całopalną ofiarę.
Nie będziemy się przejmować galeriami handlowymi, głośnym centrum miasta.
Popatrzę w otchłań twoich oczu, gdzie przedwieczne cienie,
aż porazi mnie zabójczy grom i ogień.
Posród nocy na czarnych falach usnosimy się w zwojach kołdry.
Trzymasz mnie za rękę i nie pozwalasz odlecieć.
Przyciskasz mnie do swojego ciała niczym do grzejnika.
Jesteś moją szalupą ratunkową.
Połyskliwe fale nocy atakują cię, zarazem korząc się przed tobą.
Dajesz im rozkaz dłonią.
W twoim oku widzę całą naszą przeszłość, wszystkie nasze spotkania.
W twoim oku mądrość piramid.