Stąpaniem swoim

Stąpaniem swoim budzisz sowy

śpiące granatowym zmierzchem na gałęziach sosny.

Czy jesteś w stanie jeszcze mi zaufać?

Tej, która raczyła się radością bez ciebie.

Każdego zmierzchu wyczekuję przy oknie,

obserwując fragment namalowanego świata,

oddzielonego ode mnie framugami.

Wiem, że ty gdzieś tam przechadzasz się

po nieuczęszczanej części lasu,

wśród złocących się nocą wrzosowisk.

Kometa twoich włosów kreśli za tobą jasny ślad,

który może kiedyś odnajdę.

Dobranoc, kochanie